3.2.14. Zobowiązania i aktywa warunkowe
Zobowiązanie warunkowe jest możliwym obowiązkiem, który powstaje na skutek zdarzeń przeszłych,
których istnienie zostanie potwierdzone dopiero w momencie wystąpienia lub niewystąpienia jednego
lub większej liczby niepewnych przyszłych zdarzeń, które nie w pełni podlegają kontroli Jednostki lub
wynikają z obecnego obowiązku, który powstaje na skutek zdarzeń przeszłych, ale nie jest ujmowany
w sprawozdaniu finansowym, ponieważ:
• nie jest prawdopodobne, aby konieczne było wydatkowanie środków zawierających w sobie
korzyści ekonomiczne w celu wypełnienia obowiązku lub
• kwoty obowiązku (zobowiązania) nie można wycenić wystarczająco wiarygodnie.
Zobowiązania warunkowe nabyte w drodze połączenia jednostek gospodarczych ujmowane są w
bilansie jako rezerwy na zobowiązania.
Możliwe wpływy zawierające korzyści ekonomiczne dla Spółki, które nie spełniają jeszcze kryteriów
ujęcia jako aktywa, stanowią aktywa warunkowe, których nie ujmuje się w bilansie. Informację o
zobowiązaniach i aktywach warunkowych ujawnia się w dodatkowych notach objaśniających.
3.2.15. Kredyty i pożyczki oprocentowane
Kredyty i pożyczki oprocentowane klasyfikowane są przez Spółkę jako zobowiązania finansowe.
W momencie początkowego ujęcia kredyty i pożyczki oprocentowane wycenia się w cenie nabycia, tj.
w wartości godziwej otrzymanych środków pieniężnych, pomniejszonych o koszty związane
z uzyskaniem kredytu lub pożyczki.
Po początkowym ujęciu kredyty i pożyczki oprocentowane wycenia się po koszcie zamortyzowanym,
metodą efektywnej stopy procentowej z uwzględnieniem utraty wartości. Dochód odsetkowy ujmuje
się przy zastosowaniu efektywnej stopy procentowej z wyjątkiem sytuacji, gdzie ujęcie odsetek byłoby
nieistotne. Jeżeli wycena kredytów i pożyczek oprocentowanych według skorygowanej ceny nabycia
nie odbiega w istotny sposób od wyceny w kwocie wymagającej zapłaty, zobowiązania wycenia się na
dzień bilansowy w kwocie wymagającej zapłaty.
3.2.16. Zobowiązania z tytułu dostaw i usług oraz pozostałe zobowiązania
Zobowiązania krótkoterminowe obejmują wszystkie zobowiązania z tytułu dostaw i usług niezależnie
od umownego terminu ich zapłaty oraz tę część zobowiązań z pozostałych tytułów, która jest
wymagalna w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego.
W momencie początkowego ujęcia zobowiązania wycenia się w cenie nabycia, tj. w wartości godziwej
do zapłaty. Wartość ta określana jest na podstawie ceny transakcji lub (w przypadku braku możliwości
określenia tej ceny) zdyskontowanej sumy wszystkich przyszłych uiszczonych płatności.
Po początkowym ujęciu wszystkie zobowiązania, z wyjątkiem zobowiązań przeznaczonych do obrotu i
instrumentów pochodnych będących zobowiązaniami, wycenia się, co do zasady, w zamortyzowanej
cenie nabycia, stosując metodę efektywnej stopy procentowej. Jeżeli wycena według skorygowanej
ceny nabycia nie odbiega w istotny sposób od wyceny w kwocie wymagającej zapłaty, zobowiązania
wycenia się na dzień bilansowy w kwocie wymagającej zapłaty.
W przypadku zobowiązań o terminie wymagalności nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia bilansowego,
analizowane są przesłanki mające wpływ na wartość wyceny takich zobowiązań w zamortyzowanej
cenie nabycia (zmiany stopy procentowej, ewentualne dodatkowe przepływy pieniężne i inne). Na
podstawie wyników przeprowadzonej analizy zobowiązania wycenia się w kwocie wymagającej zapłaty
wówczas, gdy różnica pomiędzy wartością w zamortyzowanej cenie nabycia i wartością w kwocie
wymagającej zapłaty nie wywiera istotnego wpływu na cechy jakościowe sprawozdania finansowego.